گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران، کرج، ایران.
چکیده
تولید جهانی مواد پلاستیکی در 66 سال گذشته روند رو به رشدی داشته است. این افزایش بی رویه تولید و مصرف، سبب افزایش میزان زباله های پلاستیکی شده است که بیشتر آنها وارد اکوسیستم‌های آبی می شوند. در محیط آبی دریا این قطعات پلاستیک ممکن است تا بیش از 50 سال باقی بمانند و خطرات بالقوهای برای آبزیان ایجاد کنند. با این حال به تدریج با تخریب مکانیکی و نوری به قطعات کوچکتری تجزیه می شوند که به آنها میکروپلاستیک گفته می شود. میکروپلاستیک ها به عنوان آلاینده های نوظهور و کمتر شناخته شده، طی چند دهه اخیر مورد توجه محققین قرار گرفته اند. این آلاینده ها به قطعات پلاستیکی با قطر کمتر از 5 میلیمتر گفته می شود که از راه های مختلفی به محیط های دریایی وارد شده و سلامت جانداران را به خطر می اندازند. بر اساس مطالعات انجام شده پلاستیکهای موجود در دریا باعث مرگ صدها هزار مهره دار آبزی می شوند. بسیاری از پژوهشگران، مهمترین اثر میکروپلاستیک ها در محیط های دریایی را جذب آلاینده های شیمیایی بر روی آنها عنوان کرده‌اند. که موجب پایداری محیطی این مواد می‌شوند. در این مطالعه برا اساس بررسی‌های قبلی این آلاینده معرفی و به اثرات آن روی آبزیان اشاره خواهد شد.
)